BORAX

Πειραματάνθρωπος 1: “Είδα ένα ελικόπτερο, αλλά αμέσως μετά είδα κρατήρα ηφαιστείου, που έβραζε με κόκκινες φωτιές και λάβα και το ηφαιστειακό υγρό να κοχλάζει. Μετά άρχισα να βλέπω κατσαρόλες να βράζουν ... Ένοιωσα τάση για εμετό και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να μην κάνω εμετό ... Επίσης ένοιωσα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι”.

Πειραματάνθρωπος 2: “Εγώ από την αρχή είχα την εντύπωση της ροής, του κύκλου δηλαδή. Σαν κατολίσθηση μετά από ένα σημείο και ύστερα σα να γυρίζουν κάποια πράγματα. Δεν ένοιωθα άσχημα, απλώς ένοιωθα μια κίνηση κυκλική όλα ξαναγύρναγαν από εκεί που ήλθαν ... Έβλεπα κάποια άτομα και αισθανόμουνα σα να έχουν κάποιο σκοπό. Έβλεπα μια μεγάλη ομάδα, αλλά εγώ δεν ήμουνα μέσα στην ομάδα. Εγώ ένοιωθα να να είχα περισσότερες ευθύνες, περισσότερη εξουσία, που από τη μια με έκανε να αισθάνομαι ωραία, από την άλλη σιγά-σιγά άρχισε να με αγχώνει ... Δε με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων. Ήθελα από τη μια να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση, από την άλλη υπήρχε κάτι, που με κρατούσε. Δεν ήταν άσχημο αυτό που με κρατούσε, ήταν αίσθημα ευθύνης”.

Πειραματάνθρωπος 3: “Και εγώ είχα την αίσθηση της κυκλικής πορείας. Είδα κάτι σαν ελικόπτερο στην αρχή, το οποίο απογειωνότανε, ανέβαινε, αλλά δεν μπορούσε να ανέβει πάρα πολύ ψηλά γιατί είχε μια διαρκώς κυκλική τροχιά ... Τα χρώματα ήτανε γκρίζα, μετά χάθηκε η εικόνα αλλά έμεινε η αίσθηση ενός ελικοπτέρου, που δεν μπορεί να πετάξει. Έκανε διαρκώς κύκλους ... Μετά άρχισα να βλέπω μια αμμουδιά και μια παραλία με όχι πολύ έντονα τα χρώματα και έναν άνθρωπο, ο οποίος ακολουθούσε αντίθετη φορά από αυτή του ελικοπτέρου, δηλαδή, ενώ το ελικόπτερο πήγαινε με φορά από τα αριστερά προς τα δεξιά, αυτός πήγαινε από τα δεξιά προς τα αριστερά, σαν για να αντισταθεί σε όλο το ρεύμα. Και περπατούσε μόνος του αφήνοντάς τα όλα πίσω του, δηλαδή δε σκεφτόταν τίποτε, δεν αισθανόταν τίποτε ιδιαίτερο να τον αγγίζει ... Και ο ήχος ήταν σα να μην ήθελα να μου δημιουργήσει δυσάρεστο συναίσθημα (όπως μου είχαν δημιουργήσει άλλοι ήχοι). Άκουγα σαν καμπάνα, που ακούγεται ... Αισθάνθηκα μετά ότι ο άνθρωπος, που περπατούσε έτσι στα άσπρα ντυμένος, συνάντησε μια μικρή εκκλησούλα και μπήκε μέσα ... Υπήρχε η αίσθηση ότι μόνος του έφευγε με αισιοδοξία, κοίταζε μπροστά του, ενάντια στην όλη κατάσταση, που είχε αφήσει πίσω του και αυτός τράβαγε το δρόμο του ... Υπήρχε το αίσθημα ότι τίποτε δεν έχει σημασία ... Τραβάς το δρόμο σου και πηγαίνεις και άσε τα άλλα να κόψουν το λαιμό τους…”.

Πειραματάνθρωπος 4: “Εγώ είδα μια ντακότα. Είχε δύο κινητήρες ... Λοιπόν, πήγαινε πάνω-κάτω, δεν έκανε κύκλους, σηκωνότανε, ξανάπεφτε ... Μετά είδα μπουλτόζες. Έβλεπα κατεδαφίσεις, τρύπαγαν τα πεζοδρόμια, ό,τι είχε σχέση με άσφαλτο, πλαστικό και τα διαλούσαν όλα ...”.

Πειραματάνθρωπος 5: “Εγώ αισθανόμουνα ότι κουβαλούσα ένα βάρος, το οποίο μεν με στενοχωρούσε και το είχα στο στήθος αλλά δε με άγχωνε. Το είχα, το κουβαλούσα και βρέθηκα ξαφνικά σε ένα χώρο μεγάλο και καταπράσινο με πολλά λουλούδια και πουλιά και, αν και ήταν μέρα, είχε άστρα. Εγώ περπατούσα και κάποια στιγμή έγινε κάποιος σεισμός, ο οποίος δε με τάραξε πολύ, απλώς αισθάνθηκα ότι γίνεται σεισμός, στάθηκα σε ένα σημείο και μετά συνέχισα τη βόλτα μου…”.

Πειραματάνθρωπος 6: “Ένοιωσα κάτι διαπεραστικό στον εγκέφαλο, δηλαδή κάτι, που ξεκινούσε και έφερνε ένα απογείωμα, κάποια στιγμή και ξανακατέβαινε ... Ήτανε δηλαδή σαν ένα μαύρο πράγμα, που ξαφνικά έβγαινε ένας κόκκινος φωτισμός σα φωτοβολίδα και μετά ξαναέβγαινε ένα μαύρο ... Είχα έντονη διάθεση εμετού...”.

Πειραματάνθρωπος 1: “Είχα την αίσθηση ότι κάτι θ’ άλλαζε, μια πολύ μεγάλη αλλαγή θα γινόταν την καινούργια χρονιά, πάντως κάτι πολύ μεγάλο. Και υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και κάτι γιορτάζανε και εκεί που ήμουνα με τον κόσμο και όλοι γιορτάζανε, ξαφνικά μένω μόνη στην πόλη τελείως. Σκοτεινιάζει, δεν είχε καθόλου φως ούτε ηλεκτρικό, ήταν ολική συσκότηση γιατί όλοι περίμεναν να δουν τη μεγάλη αλλαγή. Και εγώ ήμουν μόνη έξω, δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος, ήταν όλοι μέσα στα σπίτια περιμένοντας ακριβώς να γιορτάσουν αυτήν τη γιορτή. Δεν ήξερα πώς να πάω σπίτι μου, δεν έβρισκα το δρόμο και αποφάσισα να συνεχίσω στο σκοτάδι γιατί διαισθητικά γνώριζα τον προσανατολισμό και κάπως τα κατάφερνα. Και μάλιστα η περιοχή ήταν στην Αγίου Δημητρίου κοντά. Έτσι όπως ήμουν για τον Άγιο Δημήτρη είπα θα στρίψω δεξιά και ας είναι σκοτάδι και θα φτάσω στο σπίτι των γονειών μου. Αλλά τελικά έστριψα πιο νωρίς από το κανονικό, και καθώς περπατούσα στο σκοτάδι, έπεσα σ’ ένα δέντρο, το οποίο δέντρο φωτίστηκε. Και πέφτω και σε άλλο δέντρο και φωτίστηκε και αυτό. Και έπεφτα συνεχώς και σε άλλα δέντρα και ένα δάσος και χάθηκα εκεί μέσα. Σκέφτηκα πως δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Αποφάσισα να προσπαθήσω να βρω το δρόμο μου από εδώ. Και τότε παιρνούσαν στο δρόμο κάτι στρατιωτικοί με άσπρα, δεν ξέρω τι ήταν, μ’ ένα αυτοκίνητο σαν καρότσα, ήταν όλοι μαζί πάνω και προσπάθησαν να με βοηθήσουν, αλλά με κοροϊδεύανε γιατί νομίζανε ότι ήμουνα κοινή. Γιατί ποια θα κυκλοφορούσε τέτοια ώρα μόνη στο δρόμο, αφού όλοι ήταν μαζεμένοι κάπου. Δεν ήταν κοροϊδία αλλά πείραγμα και όχι με λόγια, απλώς έτσι το ένοιωθα και εκεί πάνω τους εξηγώ ότι δεν είμαι αυτό που πιστεύουν και ότι θέλω να πάω στο σπίτι των γονιών μου και ότι έχω χαθεί και ότι ήθελα να με βοηθήσουν γιατί χάθηκα μέσα στο δάσος, αλλά χωρίς αντάλαγμα. Και αποφασίζουν να με βοηθήσουν χωρίς αντάλαγμα τελικά, αλλά με πήγαν στο στρατόπεδό τους και όχι στο σπίτι των γονιών μου με το αυτοκίνητο και εκεί διαλέγω εγώ κάποιον, που ήταν πρόθυμος να με πάει στο σπίτι μου και ενώ οι άλλοι ήταν με άσπρα ντυμένοι αυτός ήταν με μαύρα. Είχε αλλάξει. Και ενώ προχωράμε για να με πάει στο σπίτι μου, κάποιος άλλος στρατιώτης ανέβηκε σ’ ένα φωτισμένο δέντρο, ήταν όλα φωτισμένα, και μας κατάβρεχε μ’ ένα λάστιχο με νερό και μας έκανε μούσκεμα και εμένα κι εκείνον και γελούσε χωρίς να είναι κακό αυτό. Εμένα μ’ ενοχλεί το μπουγέλωμα μα σ’ αυτήν την περίπτωση δε μ’ ενοχλούσε. Αφού μας έβρεξε, αρχίσαμε να προχωράμε και μετά δε θυμάμαι τι έγινε, αλλά αντί για το σπίτι τον γονιών μου, βρέθηκα στο σπίτι μιας φίλης μου της Ελένης, που ήταν η καλύτερή μου φίλη κατά τη διάρκεια του γυμνασίου και αυτή ήταν έγκυος. Και είχα πάρει μια μεγάλη ανακούφιση, που πρόλαβα επιτέλους να την επισκεφτώ πριν γεννήσει και ήμουν και πολύ αγχωμένη που δεν της πήρα δώρο. Δικαιολογήθηκα ότι όλα ήταν σκοτεινά και κλειστά, αλλά και πάλι είχα ενοχές, που δεν είχα πάρει δώρο γιατί σε λίγο θα γεννούσε. Ήταν και εκείνη η μεγάλη μέρα που κάτι θα άλλαζε, δηλαδή ήταν αμφίβολο αν θα προλάβαινα τις υποχρεώσεις μου. Και μετά έφυγα από εκεί και βρίσκομαι στο δικό μου το σπίτι και όχι στο σπίτι των γονιών μου, όπου η μαμά μου είχε πάρει κάτι σεντόνια, κάτι μαξιλαροθήκες και τις είχε δώσει στην αδελφή μου, και εκεί σταμάτησε το όνειρο…”.

Πειραματάνθρωπος 2: “Ήμουν σε κάποιο κτίριο, που έμοιαζε σα σχολείο και έπρεπε να εξηγήσω σε κάποιους, κάποια μαθηματικά, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν τίποτε ... Σε κάποια φάση μπαίνουν μέσα κάποια πρόσωπα, που έμοιαζαν ή αστυνομικοί ή άνθρωποι κομμάτων ... Εγώ ήμουν ουδέτερη και αυτοί με κατηγορούσαν γι’ αυτό. Ήθελαν να ανήκω κάπου…”.

Πειραματάνθρωπος 5: “Είδα ότι ήμουν στο ωδείο και κατέβηκα να πάω στο σπίτι μου. Στη στάση υπήρχε ένας μεγάλος άνδρας, που δεν τον ήξερα και από την ώρα που κατέβηκα από το ωδείο μου έλεγε κάποια πράγματα, αλλά εγώ δεν τον άκουγα και έτρεξα γρήγορα να πάω σπίτι μου ... Μπαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας αλλά με ακολούθησε. Έβαλε το χέρι του στην πόρτα για να μην κλείσει αλλά εγώ κατάφερα να τον σταματήσω και να μην μπει μέσα στην πολυκατοικία. Πήρα το ασανσέρ, ανέβηκα πάνω και το ξανάστειλα κάτω για να μη δει που ανέβηκα. Και μόλις μπήκα στο σπίτι και ένοιωσα ασφαλής, μπήκα στο σαλόνι. Ήταν στον καναπέ ξαπλωμένη η μαμά μου. Εν τω μεταξύ είχε σπάσει το καλοριφέρ και ήτανε το μισό σαλόνι γεμάτο με νερό σε αρκετό ύψος. Η μητέρα μου δεν έκανε τίποτε προφασιζόμενη ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Προσπάθησα να κλείσω την πόρτα του σαλονιού, αφού την έβγαλα από το σαλόνι. Μετά πήγα στην κουζίνα για να δω αν ήταν κανένας άλλος για να με βοηθήσει και είδα ότι είχε πάρει φωτιά η τηλεόραση. Και αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να μη δει κανένας αυτά ... Και μετά ξύπνησα…”.

• Anxiety of aeroplane motion.
• Anxiety, motion downward.
• Anxiety, riding, down hill.
• Fear, of downward motion.
• Starting anxious form downward motion.

Διατροφικές προτιμήσεις: Χορταρικά, όσπρια, φρούτα, αλμυρά.

Αναφερόμενος στο πρόβλημα με το πόδι του, παραδέχεται ότι αυτό του δημιούργησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα, που συνεχίζονται ως τώρα. “Ένοιωθα να υστερώ απέναντι στους άλλους, ένοιωθα μειονεκτικά για την αναπηρία μου. Το ξεπέρασα κάπως μετά το γάμο μου…”.

“Είμαι αντιφατικός στη συμπεριφορά μου. Μ’ αρέσει για παράδειγμα η μοναξιά, αλλά και η παρέα. Είμαι κοινωνικός, αλλά απομονώνομαι. Μ’ ενδιαφέρει η στιγμή, αλλά μετρώ πολύ τις πράξεις μου. Άλλοτε είμαι ψυχρός, άλλοτε ευαίσθητος. Είμαι άνθρωπος της λογικής κι αυτό μου έκανε ζημιά. Ενώ έτσι προσπαθώ να διώξω το άγχος μου, αγχώνομαι περισσότερο…”.

Συχνές οι καρδιοπάθειες από την πλευρά του πατέρα του. Ο πατέρας πέθανε από έμφραγμα, η μητέρα ζει και έχει υποστεί ολική υστερεκτομή.(Ca μήτρας).

Δόθηκε Borax 1M.

Σαφής βελτίωση των συμπτωμάτων μετά από ένα μήνα. Η κατάστασή του είναι σταθερά βελτιωμένη από τότε.